Strike!

Bowlen vind ik eigenlijk helemaal niet leuk, maar ook eigenlijk verschrikkelijk weer van wel. Ik heb echt een haat-liefde verhouding met het spelletje. Bowlen zelf ben ik namelijk helemaal niet goed in. Dat is: ik oefen op de Wii, maar zelfs al denk ik daar dat ik een goed resultaat heb neergezet, kan vriendjelief het altijd beter. Als ik een spare of zelfs een strike gooi, is dat altijd per ongeluk. Met effect gooien kan ik ook erg goed: per ongeluk.

Toch, bij bowlen komt altijd een sociale meligheid kijken die me erg goed bevalt. Het begint altijd al met de verwondering over de schoenen, die overal hetzelfde lijken maar nooit hetzelfde zijn. Eenmaal “properly dressed” kan de fun beginnen. En zodra er eenmaal slechte ballen gegooid zijn en het spel minder serieus wordt, kan er op allerlei manieren zo’n bowlingbal richting pionnen geschoven worden. Dat kan per ongeluk heel erg goed gaan. Of heel erg fout. Gejuich bij elke bal die – hoewel goedbedoeld – toch in de goot beland. Doe dan altijd nog maar een biertje en je vergeet al gauw dat je weer aan de beurt bent omdat je zo gezellig aan het kleppen bent met deze en gene. Nog een groot voordeel van bowlen: je zit nooit lang op dezelfde stoel en je praat altijd met iedereen in de hele groep. Zeer verantwoordde groepsbezigheid dus. Ondertussen zie je dat je puntenaantal toch eigenlijk wel weer bedroevend is, op die ene strike in de tweede ronde na. Op de baan naast je staat er altijd een fanatiekeling de ene veelpunter na de andere te gooien. En wat stelt het eigenlijk voor? Een bal richting tien pionnen waarvan er altijd een paar zover aan de buitenkant staan.

Nee bowlen is niets aan. Maar ik ben maar wat blij dat ik vanavond weer mag met een leuke groep vrienden!

X
Nefke