Frustraties

Omdat ik heb beloofd er bepaalde andere mensen niet meer mee lastig te vallen, ga ik hier voor eens en altijd even mijn frustratie over afgelopen zondag van me afschrijven. Zo kunnen die bepaalde mensen er voor kiezen dit stukje niet te lezen en hou ik me zodanig aan mijn belofte, maar kan ik toch even mijn ei kwijt. (Dus RJ: niet verder lezen!)

Wat was het geval? De hockeywedstrijd zondag waar ik met veel plezier naar uitkeek is uiteindelijk er één geworden die ik zo snel mogelijk wil vergeten. Ja we hebben verloren en ik kan echt wel tegen mijn verlies, maar het gaat om de manier waarop.

De wedstrijd was het toonbeeld van onsportiviteit. Eerste confrontatie met één van de tegenstanders resulteerde in een nu blauwe elleboog en stijve arm, de volgende keer dat ik dezelfde tegenstander tegenkwam mocht ook mijn knie zich verheugen op een toekomstig blauw kleurtje. En niet omdat haar stick uitschoot, nee omdat ze het duel blijkbaar niet kon winnen en mijn knie een makkelijker doelwit was dan de bal (die al lang ver weg was). Dat was geen hockey meer, free-wresteling is een betere term. Ik kan daar dus enorm pissig om worden. Zelf kan ik soms best hard duels ingaan, maar ik speel altijd eerlijk, zal in principe ( ja het is wel een enkele keer gebeurt) nooit schelden op de scheidsrechters of boos worden op tegenstanders, want daar bereik je toch niets mee. Het maakt de wedstrijd er ook niet beter op.

Maar dat was de frustratie van de eerste helft. Dat de scheidsrechters niet konden fluiten was tot daar aan toe, we losten het als teams toen nog aardig op en speelden aardig ons eigen spel.

De tweede helft was hel. Dat mens/wijf/(vul zelf maar in) van de eerste helft zat op de bank. Ik vroeg aan een andere (vriendelijke) opponent wat de reden was, of ze geblesseerd was (hoop hoop) maar nee, ze had er gewoon even geen zin meer in. Later is ze alsnog weer in ’t veld gekomen maar nu stond ze op een andere plek in het veld en had ik minder last van haar. Nee het ergste aan de tweede helft waren tocht echt de scheidsen. Als je hun fluitsignaal al hoorde, was er altijd nog de vraag wat er gebeurt was. Vervolgens kiest de scheidsrechter een al dan niet passende straf/spelhervatting. Na even doelloos naar haar mede-fluiter gekeken te hebben, besluit ze dan toch tot een andere straf/spelhervatting. De tegenstander protesteert hevig, en dat resulteert dan weer in een derde straf/spelhervatting. Kom op zeg! Dat je niet kunt fluiten á lá! Maar blijf in hemelsnaam bij één beslissing. Dit was puur spelbederf. Het frustreerde ons, het frustreerde de tegenstander, de wedstrijd werd chaos en het was gewoon echt niet leuk meer. Nou hebben wij echt niet altijd even goede scheidsrechters, die zijn simpelweg niet zomaar voorhanden, maar dit sloeg echt alles!

Volgende keer dat we tegen hen moeten, hier thuis in Tilburg.. Dan pakken we ze. Niet door keihard iemand neer te maaien, nee omdat we hockeyend gewoon veel beter waren. Sportief en eerlijk.

X
Nefke